Περί του μυστηρίου της μετανοίας.
Ό Θεός όλα τα συγχωρεί με την εξομολόγηση.
Άς μή γυρίζομε πίσω στις αμαρτίες πού έχουμε εξομολογηθεί.
Ή ανάμνηση των αμαρτιών κάνει κακό.Ζητήσατε συγνώμη;
Τελείωσε. Ό Θεός όλα τα συγχωρεί μέ τήν εξομολόγηση.
Δεν πρέπει να γυρίζουμε πίσω καί νά κλεινόμαστε σε απελπισία.
Νά είμαστε δούλοι ταπεινοί μπροστά στόν Θεό.Νά αισθανόμαστε
χαρά καί ευγνομοσύνη γιά τήν άφεση τών αμαρτιών μας.
Δέν είναι υγιές νά λυπάται κανείς υπερβολικά γιά τίς αμαρτίες
του καί νά επαναστατεί εναντίον του κακού εαυτού του φθάνοντας
μέχρι τήν απελπισία.Ή απελπισία καί η απογοήτευση είναι τό χειρότερο
πράγμα. Είναι παγίδα του σατανά,γιά νά κάνει τόν άνθρωπο νά χάσει
τήν προθυμία του στα πνευματικά καί νά τόν φέρει σέ απελπισία,σέ
αδράνεια καί ακηδία. Ό άνθρωπος τότε δέν μπορεί νά κάνει τίποτα
αχρηστεύεται.Λέει:<<Είμαι αμαρτωλός,άθλιος,είμαι τούτο, είμαι
κείνο,δέν έκανα τούτο,δέν έκανα κείνο…Έπρεπε τότε,δέν έκανα τότε,
τώρα τίποτα…Πάνε τά χρόνια μου χαμένα,δέν είμαι άξιος>>.
Του δημιουργείται ένα αίσθημα κατωτερότητος,ένας άκαρπος
αυτοεξευτελισμός,όλα γι΄ αυτόνε είναι ρημάδια.Ξέρετε τί
βαρύ πράγμα είναι αυτό;Είναι ψευτοταπείνωση.
Όλ΄ αυτά είναι σημάδια απελπισμένου ανθρώπου,που τόν
έχει κυριεύσει ό σατανάς. Ό άνθρωπος φθάνει στό σημείο νά
μή θέλει ούτε νά μεταλάβει, νομίζει ότι είναι ανάξιος γιά τά πάντα.
Προσπαθεί νά εξουθενώσει τή δράση του,τόν εαυτό του,γίνεται
άχρηστος.Αυτή είναι παγίδα πού στήνει ό σατανάς,γιά νά χάσει
ό άνθρωπος την ελπίδα του στήν αγάπη του Θεού.Αυτά είναι φοβερά,
αντίθετα προς τό Πνεύμα του Θεού.
Κι εγώ σκέπτομαι ότι αμαρτάνω.Δέν βαδίζω καλά.Ό,τι όμως μέ
στεναχωρεί,τό κάνω προσευχή,δέν τό κλείνω μέσα μου,πάω στόν πνευματικό,
τό εξομολογούμαι,τελείωσε! Νά μή γυρίζουμε πίσω καί νά λέμε τί δέν κάναμε.
Σημασία έχει τί θά κάνομε τώρα,άπ΄αυτή τή στιγμή κί έπειτα. Όπως λέγει
ό Απόστολος Παυλός:<<Τά μέν οπίσω επιλανθανόμενος,τοίς δέ έμπροσθεν επεκτεινόμενος>>.
Στόν Απόστολο Παύλο πήγαινε τό πνεύμα τής δειλίας νά τόν εκκόψει
από τήν προσπάθεια του πρός τόν Χριστό, αλλά έλαβε τό θάρρος καί είπε:
<<Ζώ δέ ουκέτι εγώ,ζή δέ έν εμοί Χριστός>>. Καί τό άλλο:<<Τί ημάς
χωρίσει από τής αγάπης τού Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία,ή διωγμός,
ή λιμός, ή γυμνότης, ή κίνδυνος, ή μάχαιρα; Καθώς γέγραπται ότι ένεκα
σου θανατούμεθα όλην τήν ημέραν΄ελογίσθημεν ώς πρόβατα σφαγής>>.
Καί ό προφήτης Δαβίδ:<<Όύκ αποθανούμαι,αλλά ζήσομαι καί διηγήσομαι τά
έργα Κυρίου>>. Νά εντρυφάτε στίς Γραφές.Θυμιθείτε εκείνο τό ωραίο:
<<Εγώ τούς εμέ φιλούντας αγαπώ,οί δέ εμέ ζητούντες ευρήσουσι χάριν>>.
